Opis wydarzenia: Trasa „I Pielgrzymka Polska” objęła zasięgiem 6 miast. My wybraliśmy się na ostatni koncert w warszawskiej Progresji, by przekonać się na własne oczy jak brzmi i wygląda owiana złą prawosławną sławą BATUSHKA. Prawie wszystkie poprzedzające daty koncertów zostały wyprzedane, więc i tutaj spodziewaliśmy się tłoku.

Organizacja: Tradycyjnie bez zastrzeżeń.

Muzyka: Swoją przygodę z muzyką tego wieczoru rozpocząłem od występu OBSCURE SPHINX. O ile BATUSHKI jeszcze na żywo nie miałem okazji usłyszeć, o tyle aury zespołu z Warszawy doświadczyłem pewnie już bite 7 razy. I nigdy nie miałem i pewnie nie będę miał dość, bo to co wyprawia się na scenie, to co dociera do słuchaczy i to co dzieje się wtedy w głowie jest niezwykle trudne do opisania. Dla mnie „wizualne show” OBSCURE SPHINX jest wręcz doskonałym odbiciem ich muzyki – jest ascetyczne, ale i żywiołowe. Jest melancholijne (momentami nawet „agresywne”), ale jest też kojące i zarazem pocieszające. Wszystko zależy od momentu, a to dlatego iż wszystkie 3 albumy grupy – najnowsze „Epitaphs”, pośrednie „Void Mother” i najstarsze „Anaesthetic Inhalation Ritual” są niezwykle eklektyczne, skomplikowane.  Mój wniosek po ich koncercie był następujący – zespół zagrał kilka numerów z każdej z płyty, które suma summarum złożyły się na coś w rodzaju „muzycznej synergii”. Ja osobiście czułem, że pomimo tego, że pochodzą z różnych okresów/etapów rozwoju zespołu to… są spójne. Odebrałem je jako całość, przenikliwą całość. Zespół schodził ze sceny wyraźnie wzruszony, więc i oni prawdopodobnie odebrali publiczność dobrze. Warto dodać, że nagłośnienie na ich występie było perfekcyjne – pozwoliło to uwypuklić wszystkie smaczki i tony charakterystycznie strojonych gitar (szczególnie basowej), a także umożliwiło wokalistce zaprezentowanie pełni możliwości. Forma Wielebnej wokalna wzrasta z każdym rokiem.

BATUSHKA to zupełnie inna historia, ocierająca się momentami o statyczny spektakl. Spektakl, bo bogata scenografia, niesamowite wrażenia wizualne. Statyczny, bo aktorzy stali niemalże nieruchomo. Jak pewnie wszyscy wiedzą, BATUSHKA gra to co ma – odgrywa po kolei wszystkie numery z ich pierwszej i pewnie ostatniej płyty „Litourgiya”. Tutaj także nie ma zaskoczeń, słuchacz wchodzi i tak jak na znanych sztukach teatralnych wie co go czeka, zna historie akt po akcie. Jest jednak nadal ciekawy, spragniony nowych wrażeń. Z BATUSHKĄ bywa tak, że jednych niemiłosiernie nudzi, innych niemiłosiernie bawi, a jeszcze innych niemiłosiernie wciąga. Ja starałem się obiektywnie ocenić czy te wszystkie chórki, gadżety, świeczki, rytuały, księgi, ikony, stroje, parawany i inne świecidełka idą w parze z dobrym wykonaniem. No i… idą. Zdecydowanie. Nie można jednak podchodzić do tego jak do „żywiołu”. Sceniczne „show” BATUSHKI także oddaje ducha ich muzyki, wszakże jest to specyficzna forma kontemplacji. Oczywistym jest jednak, że wszystko to jest wydmuszką wymyśloną dla trzepania kasy, co nie zmienia to faktu, że „live performance” BATUSHKI to czysta perfekcja. Muzycznie trochę się przejechałem, bo sądziłem że akcenty prawosławne będą nieco bardziej słyszalne względem typowego black metalowego nak*rwu, ale to też ma swoje zalety jeśli ta muzyka ma trafić także dla fanów prostszego młócenia.

Podsumowanie: Oba występy łączyła wizualna doskonałość – wszystko to co widzieliśmy na scenie było idealnie zsynchronizowane z tym co słyszeliśmy. Progresja pękała oczywiście w szwach, ale było to do przewidzenia. Trudniejsza do przewidzenia była reakcja licznie zgromadzonych słuchaczy, ale także tutaj nie było na co narzekać. Już po występie OBSCURE SPHINX było widać (i słychać), że ludzie są zachwyceni, a dalej było już tylko lepiej. Był to jak dotąd zdecydowanie najciekawszy tegoroczny muzyczny rytuał.

[Vexev]